„Seks i grad“ je bez ikakve sumnje jedna od kulturološki najupečatljivijih američkih serija u istoriji televizije. Premijerno prikazana 6. juna 1998. godine, tokom šest sezona prikazivanja i ukupno 94 epizode predstavlja važnu prekretnicu u prikazivanju žena u audiovizuelnoj industriji kroz likove starije od 30 godina koji su slobodni, uspešni u karijeri, samopouzdani i imaju otvoreno aktivan seksualni život.
„Seks i grad“ nije samo o seksu
U vreme premijernog prikazivanja serije, na seks se gledalo kao na veoma liberalan proizvod. Međutim, iako je on u fokusu i serija biva favorizovana zbog razbijanja tabua vezanih za žensku seksualnost, seks nije jedino čime se bavila. Junakinje su nam pružale uvid i u druge probleme, pružajući nam brojne životne lekcije, pa čak i one na polju komunikacija. Zapravo, možda čak i najviše na tom polju, iako se ne može reći da je bila preterano inkluzivna. Jeste da se u samoj seriji pojavljuju i gej muškarci i skreće pažnja na probleme sa kojima se ova manjinska grupa susreće, ipak su sve vreme u prvom planu bile četiri protagonistkinje koje su heteroseksualne žene (ako zanemarimo kratku epizodu Samantinog eksperimentisanja u lezbijskoj vezi), koje pripadaju višoj srednjoj klasi i bele su puti. Ta vizija se promenila zahvaljujući jednostavnom protoku vremena i promeni paradigme u vezi sa ulogom žene i stereotipima koje ona nosi, što su u prvoj sezoni nastavka kultne serije, sada pod nazivom „And Just Like That…“, scenaristi i producenti pokušali da naglase u tolikoj meri da su kritika i gledaoci taj prikaz ocenili kao izveštačen, nezadovoljni scenarijem koji kao da želi da stavi sva politički korektna pitanja u osam epizoda od 50 minuta, naglašavajući kako je politička korektnost ubila ono što je „Seks i grad“ primarno bio.
Vremena se menjaju
Zanimljivost franšize „Seks i grad“, kao i mnogih drugih produkcija koje su izabrale ovaj put, jeste to što je odlučila da napravi nastavak prilagođen vrednostima koje preovlađuju u trenutnoj ciljnoj publici. Njujork, i čitav svet, u mnogome su se promenili od prve serije snimane i emitovane u periodu od 1998. do 2004. U međuvremenu su dogodila digitalizacija, zatim dve velike recesije u Americi i snažni pokreti poput #MeToo i #BlackLivesMatter, što se nesporno odrazilo na „And Just Like That…“. Novi serijal pod novim nazivom, pored starih junakinja tj. njih tri od četiri, fokusirao se na aktuelne teme između ostalog i uključivanjem novih istaknutijih homoseksualnih, nebinarnih i rasnih likova. Dakle, serija ide u korak sa vremenom, koliko god to bilo razočaravajuće za one koji se romantizovano ophode prema prvom serijalu i koji su očekivali nešto isto u aktuelnom vremenu. Ipak u drugoj sezoni „And Just Like That…“, scenaristi i producenti kao da su oslušnuli puls publike i pitanjima diverziteta i inkluzije počeli da se bave na znatno prirodniji način nego u prvoj sezoni, tako da se može reći da su konačno i stariji fanovi dobili ono što su sve vreme očekivali od nastavka omiljene serije – glavne junakinje koje žive u novom dobu i ponovo su za nijansu ispred njega, rušeći na prirodan način i preostale barijere konzervatizma. Istovremeno, u drugoj sezoni, makar na kratko su dobili i ono što im je u prvoj, čini se, ipak najviše nedostajalo, a to je Samanta.
Samanta je morala da se vrati
Prvom serijalu „And Just Like That…“ definitivno je nedostajao jedan od najomiljenijih, zabavnih likova koji su dali posebnu iskru originalnoj seriji. Zbog spoljnih sukoba između Kim Katral i Sare Džesike Parker, prva je odlučila da se ne vraća u nastavak „Seks i grada“ i čini se da je njeno odsustvo bilo glavni razlog koji je doveo scenariste u situaciju da stvaraju apsurdne situacije kako bi popunili prazninu koju je nedostatak tog lika ostavio. Međutim, premijerom druge sezone serije stiglo je prijatno iznenađenje u vidu Samantinog povratka koji se već smatra jednim od najefektnijih u istoriji američke televizije, iako je trajao svega 71 sekundu, za koju je poznata glumica, prema nezvaničnim navodima, dobila vrtoglavih 1,69 miliona dolara i ispunjenje posebnih uslova koje je postavila, a to je povratak stilistkinje Patriše Fild, zatim je zahtevala da se u sceni ne pojavljuje ni sa jednom od preostalih glumica, kao i još par zahteva. I sada kada je serijal završen, to je stvar o kojoj se i dalje najviše priča, dok se scena sa Samantom najviše deli društvenim mrežama.
S tim u vezi, na kraju ispada da ciljna grupa kojoj je nastavak Seks i grada želeo da se obrati, a to su neke nove generacije čija je seksualnost fluidna i koje ne poznaju rasizam onako kako ga stariji percipiraju, nije sasvim dobro odreagovala na njegovu novu verziju. Možda i zato što njima ne treba „Seks i grad“, jer imaju „Emili u Parizu“. S druge strane, kako stariji zaljubljenici u ovu seriju nisu najbolje odreagovali na prvu sezonu njenog nastavka, u drugoj se trebalo uhvatiti jedinog aduta koji bi mogao da ponovo zaokupira njihovu pažnju, a to je Samanta. U prilog tome govori i činjenica, da je u startu navodno planirano da informacija o njenom povratku ostane tajna sve do poslednje epizode u kojoj se pojavljuje, ali je ta informacija ipak „procurela“ dve nedelje pre početka prikazivanja nove sezone. Čini se, dakle, da su produkcija i marketinški tim HBO-a shvatili da većina, čak i najostrašćenijih fanova serije, neće biti zainteresovana da isprati celu sezonu bez saznanja da ih na kraju iste očekuje comeback junakinje koja je ipak većini njih najdraža od svih „Seks i grad“ junakinja, bilo starih, bilo novih.
